زخم

نمی‌دونم چرا همیشه بیشتر از دیگران دستم را بریدم، تو ورزش زمین خوردم، آرنجام، زانوهام ساییده شدن و یکبار هم هر دو استخوان دست چپم شکسته. حتی الان که کار می‌کنم تقریبا جای سالم توی دستام کم پیدا می‌شه. وقتی فکرش رو می‌کنم می‌بینم وقتی یک کاری رو می‌کنم هر چی دارم می‌گذارم و معمولا اگر کاری را دوست نداشته باشم نمی‌کنم.

اینها رو گفتم چون داشتم به زخم فکر می‌کردم. وقتی دستت ساییده می‌شه، اولش سوز خیلی شدیدی داره. بعد سوزش یک کم کمتر می‌شه اما هنوز خیلی دردناکه. یکی دو روز که بگذره خون منعقد شده مثل سنگ می‌چسبه جای ساییدگی و دیگه دردی احساس نمی‌شه. باز باید یک زمانی بگذره تا این پوست کلفت کنده بشه و جاش رو به پوست لطیفی که تازه شکل گرفته بده و بعد یک زمانی می‌گذره تا دیگه فراموش می‌کنی کجای دستت ساییده شده بود.

وقتی دلت زخمی می‌شه هم همینطوره. فقط تفاوتش اینه که اون پوست کلفت کنده نمی‌شه و فقط یک پوست دیگه روش رو می‌گیره. اینطوری که دل آدمها کم کم پر می‌شه. شاید هم یک زمانی دیگه جایی برای زخمی شدن نمی‌مونه. شاید اون موقع است که آدم کاملا تسلیم می‌شه... کاملا رها... مثل آب.