فروتنی

یادمه سال اولی که در تهران وارد دانشگاه شدم، شرایط روحی من خیلی خوب نبود و مشکلات روحی خاصی داشتم و به خاطر همین دو سه جلسه با یک روانشناس صحبت کردم. یکی از چیزهای خوبی که از اون روانشناس یاد گرفتم اینه که معمولا آدمهایی که از درونشون احساس کمبود داشته باشند سعی در بزرگ جلوه دادن خودشون در اجتماع می کنند، از خودشون تعریف می کنند یا دوست دارند ازشون تعریف بشه.

برعکس این موضوع میشه این که آدمهایی که اعتماد به نفس دارند نیازی به تعریف شنیدن یا کردن از خودشون ندارند و فروتن هستند. مثلش همان درخته که هر چی بارش بیشتر باشه خمیده تره.

نه تنها تو شخصیت و رفتار بلکه تو مسائل دیگه هم میشه این رو دید. توی دانشگاه اگه استادی خودش رو بگیره (البته تنها به ظاهر افراد نباید توجه کرد) معمولا معلومات خیلی بالایی نداره برعکس کسانی که بیشتر می دونند متواضع ترند. چندین ماه پیش با یکی از آدمهای معروف تو رشته خودم به خاطر کاری مکاتبه ایمیلی داشتم، آدمی که بیشتر از سی سال پیش کارهای بنیادی کرده که الان هم رو دست آنها نیست، تواضع ایمیلهای این شخص واقعا برایم باورکردنی نبود. با خودم فکر می کردم آدمی که تمام تمرکزش رو می گذاره در علم (هر علمی) وقت پیچیده کردن زندگی رو نداره! برای این آدم زندگی خیلی ساده تر از آن چیزیه که آدمهای معمولی فکر می کنند. برای این آدم زندگی خلاصه شده در همان فرمولها و معادلات معصوم و ساده ریاضی!

خلاصه اینکه آدمها بسته به استحکام اعتقادات و شخصیتی که در درونشون ساختند در اجتماع یا خودبزرگ بین و مغرور می شوند یا فروتن.

در آخر باید بگویم که متاسفانه در جوامع امروزی شرایطی هست که بعضی اوقات فروتنی باعث عقب افتادن می شود. در پست adventure گفتم که بوروکراسی که از اوایل قرن بیستم شروع شده باعث جلوگیری از تحول طلبی طبیعی آدمها می شود. یک قسمت کوچک از این بوروکراسی مدرک گرایی در جوامع امروزی است. مدرک گرایی باعث می شود که آدمها نه بر اساس واقعیت اطلاعات و استعدادشان بلکه بر اساس مدارکشان رشد کنند و نتیجه این می شود که آدمها برای رشد فقط به دنبال مدرک می روند تا سی وی (رزمه) خوبی برای خودشان دست و پا کنند و یا حتی در رزمه دروغ سر هم کنند. در نهایت ضرر این به انسانهایی می رسد که مستحقانه حرکت کرده اند و معمولا فروتنی پیشه می کنند.