عاشقانه

بعضی وقتها وقتی نوشته های عاشقانه وبلاگها رو می خونم، یک کمی خنده ام می گیره، خنده ام می گیره از وجود این همه عاشق، از این همه نوشته های قشنگ، این همه تنهایی، این همه احساس، از این همه آدمهایی که مثل امشب من، می خواهند با کسی حرف بزنند.

یادته اون اوایل یکبار جملات انجیل رو در مورد عشق نوشتم:

Love is patient, love is kind.
It does not envy, it does not boast, it is not proud.
It is not rude, it is not self-seeking.
It is not easily angered, it keeps no record of wrongs.
Love does not delight in evil, but rejoices with the truth.
It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres.
Love never fails.

بعضی وقتها فکر می کنم، عشق نباید مثل پریدن توی دریایی باشه که کنترلی در رسیدن به ساحل نیست، ممکنه اونقدر شنا کنی که خستگی لذت شنا کردن رو هم ازت بگیره، یا شاید حتی به جایی برسی که ببری.

شاید هیچ وقت نشه عشق رو تعریف کرد اما میشه در موردش گفت: عشق کوچک نیست به اندازه حسادت، کینه، تعصب، خشم، شهوت، خودخواهی، خامی، و غرور، عشق بزرگه به اندازه خدا، به اندازه حقیقت، به اندازه روز و شب، به اندازه آزادی و اعتماد، و به اندازه ابدیت.

می دونی خیلی فاصله هست بین ندانستن و دانستن، و بیشتر از اون بین دانستن و عمل کردن. بعضی وقتها دوست داشتم جملات انجیل رو بنویسم روی یک کاغذی بگذارم توی جیب پیراهنم، نزدیک قلبم، تا شاید همیشه تو یادم باشه. بعضی وقتها به جای حفظ کردن، شروع کردم به فکر کردن، مثل مسائل ریاضی، تا بفهمم و درک کنم. بعضی وقتها زمان رو تو زندگیم آروم می کنم تا بهم بیشتر فرصت فکر کردن و به خاطر آوردن بده. می دونی شاید دلیل شروع کردن این وبلاگ هم این بود که هر از چند وقتی به خودم یادآوری کنم.

راستی چقدر خوب بود اگه همه آدمها عاشق بودند.