این شعر رو یک سال پیش نوشتم و امروز لابلای فایلهای کامپیوترم پیدا کردم.

اشکهایت را بر من هدیه کن

خستگی هایت را

و قاصدک شادیت را

در آسمانها رها نما

چون سرو بر خاک

تا خدا یک ستون خواهم ساخت

کویر تنهاییت را

پیش پای من بگذار

و در این تاریکی

شمع وجود مرا بسوزان

و در سکوت شبهایت

به نجوای من در قفس عشقت گوش بسپار

و با زلالی امید در چشمانم

گل وجودت را سیراب کن

برخیز

و روی به خورشید

عطر شکوفایی را فریاد کن

و زندگی را معنا ببخش