والنتاین

امروز یک ایمیلی از یکی از دوستانم گرفتم از این ایمیلهای گروهی که معترض بود که چرا به جای روز مهرگان که پیشینه اش در فرهنگ باستانی خودمان است، والنتاین در ایران هم مهمتر شده است. من نمی خواهم در این مورد چیزی بنویسم اما دوست دارم یک کم در مورد عشق بنویسم.

خیلی از دوستانم رو می شناسم که به عشق اعتقادی ندارند. بعضی ها ممکنه معتقد باشند که عشق صورت معنویتری است برای شهوت! بعضی ها ممکنه فکر کنند که عشق زاییده تخیلات ماست. بعضی ها ممکنه فکر کنند عشق زاییده تنهاییهای ماست یا وسیله ای است که نیاز ما به یک اتصال رو بر آورده می کند و خلا درون ما رو پر می کند. چند ماه پیش خبری در مورد یک تحقیق در ایتالیا خواندم. نتیجه تحقیق این بود که عشق نتیجه ترشح هورمونی است در بدن انسان که از شروع عشق تا دو یا سه سال مقدار این هورمون دوباره به مقدار نرمال آن در بدن انسان بر می گردد. مثل تله ای که در مکانیزم وجودی انسان گذاشته شده برای تولید مثل!

بعضی ها هم بحث می کنند که عشق واقعی عشق به خداست و جالب اینجاست که خیلی هایی که اینطور ادعاهایی می کنند شناخت واقعی از خدا ندارند و همه چیز زاییده تخیلات آنهاست. یک مطلبی در یکی از وبلاگها خواندم که برایم خیلی جدید و جالب آمد، اینکه کسی که عاشق است حتی عاشق یک انسان نتیجه اش این است که تمام جاذبه های دنیوی و خودخواهی هایش را رها کرده و به یک جا اتصال داده و رسیدن به عشق خدا و معنویت برایش خیلی آسانتر است چون تنها باید محل اتصال را تغییر دهد.

یک آهنگ نسبتا قدیمی و معروف انگلیسی هست که مفهومش اینه: اگر عاشق شدی رهایش کن! اگر عشقت واقعی باشد تقدیر تو را به معشوقت خواهد رساند. من تقریبا با این شعر موافقم چون دوست ندارم بروید و تمام حروف اسم و تاریخ تولد طرف را هزاران بار در تجسمتان ترکیب کنید و بعد ببینید که طرف حتی زحمت نمی دهد روز تولد شما را در خاطر داشته باشد یا روزها و شب ها فکر کنید برای بهترین هدیه والنتاین و درست در زمانی که بهترین کارت دنیا را در کامپیوتر خود درست کردید طرف به شما بگوید که اصلا به شما فکر نمی کند! در کل معتقدم عشق حتی اگر وجود نداشته باشد و زاییده تخیل باشد خوب است چون حداقل انسان را معنوی تر نگاه می دارد اما مهم این است که آنقدر عاشق باشید که وقتی بارش را روی دوشتان می گذارید بتوانید مثل همیشه مصمم در زندگی قدم بردارید.