سکوت

این هم از شعرهای گذشته است:

سکوت اشک دریاست

نامرئی

دلهره مادریست

چشم به راه فرزند

مرگ یک حنجره است

در فداکاری عشق

سکوت قدی دارد بلندتر از آسمان

آرزویی دارد تا خدا، انتظاری دارد تا مرگ

سکوت شمعی است

که برای زنده ماندن اشک نمی ریزد

فریاد نمی زند

حتی آهی نمی کشد

سکوت صخره ای است از عشق

نفس ماهی قرمز کوچکی است در تنگ آب

سکوت نماز نمی خواند

به خاک هم نمی اندیشد

سکوت اتاق کوچکی است

پشت دیوار نوشتن

مابین زندگی و مرگ

پر از آزادی پر از عشق

سکوت قاصدکی است در شیشه

ایستادن است در زمان

سکوت یک هزار پاست

سرگردان و در راه مانده

امید آمدن فرشته ای است

پر از فریاد

Dead Poem’s Society

دیشب فیلم Dead Poem’s Society رو در تلویزیون نشان داد. یادمه حدود 8 سال پیش یکی از دوستان دوره لیسانسم عاشق این فیلم بود. یادش بخیر زندگی خوابگاه دانشجویی در تهران با دوستانی که همه در یک سطح فکری بودند با شخصیتها و خصوصیات مختلف که هر کدوم یک دنیایی بود! ما خودمون هم یک Dead Poem’s Society بودیم!

یادمه آن موقع که این فیلم رو دیدم با اینکه زبانم آنقدر قوی نبود که تمام جملات رو بفهمم اما برای من جزو چندین فیلم زیبا و بامفهومی بود که دیده بودم. یک جای فیلم Robbie Williams بازیگر نقش اصلی فیلم که نقش یک معلم نواندیش رو در یک مدرسه سنتی بازی می کند می رود و روی میز معلم می ایستد و می پرسد اگر گفتید من برای چی اینجا ایستادم؟! و در نهایت جواب می دهد به خاطر اینکه چیزهایی که در اطرافم هست رو می توانم از یک نقطه و دریچه دیگر ببینم. بعد به همه بچه های کلاس می گوید تا به نوبت بروند و روی میز معلم بایستند و تفاوت نگاه کردن از ارتفاع رو احساس کنند! بعد معلم به بچه ها می گوید اگر یک روز فکر کردید که چیزی رو فهمیدید وقت آن رسیده که زاویه دیدتون رو تغییر بدهید.

اگر کسی بخواهد کل این فیلم را در یک کلمه خلاصه کند احتمالا آن کلمه passion خواهد بود کلمه ای به معنای شور و اشتیاق شدید اگر چه معادل دقیق فارسی برای آن شاید وجود نداشته باشد.

یک جمله ای هست به این مضمون که where there is love there is life. اگر عشق رو هم بتوانیم زیرمجموعه شور بدانیم و کلمه passion رو به جای love جایگزین کنیم شاید جمله مفهوم کلی تری پیدا می کند. مستقل از اینکه هرانسانی چه سنی داشته باشد و چه شرایطی، ارزش زنده بودن و زندگی آدمها مقدار شوری هست که در دل دارند. شاید به خاطر همین هم هست که در فیلم ِDead Poem’s Society وقتی یکی از دانش آموزان که عاشق بازیگری بود و پدرش با زور ازاو می خواست که دکتر بشود، در نهایت خودکشی می کند.

مطمئنم دیدن این فیلم مخصوصا برای همه کسانی که وبلاگ می نویسند جالب خواهد بود.